به نقل از «ایران اکونومیست»

نقش پررنگ آمریکا در اختلافات سیاسی پاکستان

تاریخ انتشار: ۲۵ مرداد ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۴۸۰۳۱۲

«در یک سند دیپلماتیک محرمانه که به تازگی فاش شده مشخص شد آمریکا در سال ۲۰۲۲ به دیپلمات‌های پاکستانی برای یافتن راهی به منظور برکناری و حذف عمران خان، نخست وزیر وقت فشار وارد کرده بود. عمران خان که اواخر همان سال از سمتش برکنار شد حامی ایالات متحده یا دستورکار ژئوپلیتیک این کشور نبود و می‌خواست به چین و روسیه نزدیک‌تر شود».

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

به گزارش ایران اکونومیست، شبکه خبری راشاتودی در گزارشی می‌نویسد: عمران خان پس از برکناری به سرعت دستگیر و از حضور در عرصه سیاسی منع شد. در همان هفته‌ای که این اتفاقات افتاد پاکستان یک توافق دفاعی جدید با آمریکا بست که موید روابط قدیمی بین واشنگتن و ارتش پاکستان بود که مدت‌هاست ستون اصلی دولت را تشکیل داده‌اند.

این یک تئوری توطئه محسوب نمی‌شود. بسیار آسان است که ببینیم در این کشور چه اتفاقی افتاده است. ایالات متحده در یک عملیات نامحسوس تغییر رژیم در پاکستان شرکت کرده است؛ یک انتخاب غیرعادی با توجه به پیگیری همزمان اسلام آباد برای روابط قوی‌تر با هند. این روند نشان دهنده جاه طلبی‌های ایالات متحده است تا دو کشور را در برابر یکدیگر قرار داده، سلطه نظامی خود بر منطقه جنوب آسیا را اثبات کند و از هند به عنوان مهره در مبارزه خود با چین استفاده و همزمان با بهره بردن از پاکستان به عنوان وزنه تعادل از ظهور استراتژیک هند جلوگیری کند.

اول از همه، ما باید بفهمیم که "استراتژی هند-پاسیفیک" آمریکا به سمت این هژمونی می‌رود. این یعنی تضمین تسلط آشکار استراتژیک ایالات متحده هم بر اقیانوس آرام و اقیانوس هند از طریق مهار ظهور چین و هم اطمینان از عدم ظهور قدرت رقیب دیگر در منطقه.

در حالیکه واشنگتن به هند به عنوان یک شریک مهم در مهار پکن می‌نگرد، باید این مساله را هم درک کرد که این به معنای رضایت ایالات متحده از تبدیل شدن هند، کشوری با ۱.۴ میلیارد نفر جمعیت و پتانسیل اقتصادی عظیم به یک ابرقدرت و تحت کنترل گرفتن منطقه نیست. "صلح هندی"، "صلح آمریکایی" نیست چون سیاست خارجی هند حول محور حفظ استقلال استراتژیک و دکترین "اول همسایگی" بنا شده است.

درحالیکه تنش بین هند و چین بالاست، بزرگترین و مستقیم‌ترین و تاریخی‌ترین تهدید برای هند همسایه این کشور یعنی پاکستان است. در منظر سنتی، واشنگتن روابط بسیار قوی نظامی با اسلام آباد را حفظ کرده چون در جنگ علیه ترویسم در افغانستان یک متحد بود و خریدار جدی تجهیزات نظامی آمریکا محسوب می‌شود. هند در عوض همواره از حمایت آمریکا از پاکستان ناراضی بود و این یکی از دلایلی بود که این دو کشور اوایل دهه ۲۰۰۰ هرگز به یکدیگر نزدیک نشدند.

اگرچه همزمان با تغییر استراتژیک، پاکستان به سمت چین متمایل شد و هند به سمت آمریکا. پکن به بزرگترین حامی اقتصادی اسلام آباد آن هم از طریق ابتکارعمل کمربند و جاده تبدیل شد و به دنبال ایجاد کریدور اقتصادی چین-پاکستان است تا راهی جدید به سمت اقیانوس هند باز کند و به این ترتیب آب‌هایی را که آمریکا نظامی کرده و همچنین شبه قاره هند را، دور بزند.

در دوران نخست وزیری عمران خان، سیاست خارجی پاکستان به طرز جدی یک موضع ضد غربی اتخاذ کرده بود. او چین را با تمام وجود در بر داشت و از آمریکا دور می‌شد و در عین حال، روابط دفاعی را با چین افزایش می‌داد.

در ضمن، عمران خان همچنین به دنبال روابط اقتصادی نزدیکتر با روسیه بود و در روز آغاز حمله به اوکراین به مسکو رفت. با این حال، با توجه به این نکته که پاکستان از نظر ژئواستراتژیک کشوری بسیار مهم است، ایالات متحده موضع گیری سیاست خارجی پاکستان را برای منافع خودش به شدت مخرب می‌داند به همین دلیل، برای برکناری عمران خان دست به لابی زد.

اگرچه روابط ایالات متحده با هند به طور همزمان در حال رشد بوده، اما واشنگتن علاقه‌ای به ایجاد وضعیت انتخابی در شبه قاره هند ندارد؛ جایی که ایالات متحده از هند و چین از پاکستان حمایت می‌کنند در واقع آمریکا به فکر سیاست "تفرقه بینداز و حکومت کن" خود است.

موجودیت پاکستان، کشوری با بیش از ۲۰۰ میلیون جمعیت و ظرفیت سلاح هسته‌ای یک ناظر استراتژیک و نظامی موثر برای قدرت هند محسوب می‌شود.

هند شاید بزرگتر از پاکستان باشد و البته در بلند مدت موفقتر عمل کند اما پاکستان همواره یک تهدید قوی است که هرگز نمی‌توان آن را به طور کامل از بین برد.

از نظر استراتژیست‌های آمریکایی، چرا پاکستان باید صرفا منفعت استراتژیک چین باشد؟ چون آنچه آمریکا می‌خواهد لذت بردن از روابط مطلوب با پاکستان و هند است تا شاید بتواند از آنها در مقابل یکدیگر استفاده کند و در نهایت از این روش بهره ببرد.

آمریکا شاید اکنون از دهلی حمایت کند اما باید این را دانست که این حمایت به این معنا نیست که واشنگتن راضی به تبدیل شدن دهلی به یک قدرت رقیب است، آن هم زمانیکه تنها دیدگاه مورد قبول آمریکا برای جهان، دیدگاه تک قطبی است.

اگر آمریکا موفق شود چین را حذف کرده و از نظر استراتژیک آن را تحت سلطه خود بگیرد، هدف بعدی هند خواهد بود.

واشنگتن چطور در این مسیر پیش می‌رود؟ با همسایگان هند روابط قوی ایجاد کرده و بعد روایتی را که دهلی یک مهاجم و قلدر است را نهادینه می‌کند و از این روند برای تقویت روابط اقتصادی و نظامی خود با آنها بهره می‌برد.

چه کشوری در راس این لیست قرار دارد؟ البته که پاکستان است. آمریکا قدرت خود را با حمایت از کشورهای کوچک علیه بزرگترها حفظ می‌کند و بعد خود را به عنوان تنها ضامن امنیت و مدافع آنها نشان می‌دهد.

به همین دلیل، آمریکا بر حدف عمران خان نظارت داشت و روابط دفاعی خود را با پاکستان دوباره محکم کرد. واشنگتن نمی‌خواهد پاکستان شریک روسیه و چین شود و یک مدافع جهانی برای مسلمانان.

آمریکا می‌خواهد اسلام آباد و دهلی در مقابل هم باشند، از تجهیزات تامین شده آمریکا استفاده کنند و بعد خودش را به عنوان ایجاد کننده صلح، نجات دهنده و در نهایت ارباب نشان دهد.

 

منبع: خبرگزاری ایسنا برچسب ها: پاکستان ، عمران خان

منبع: ایران اکونومیست

کلیدواژه: پاکستان عمران خان ایالات متحده اسلام آباد عمران خان

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۴۸۰۳۱۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

چرایی بدل شدن اردن به بخشی از سپردفاعی در خدمت صهیونیست‌ها

با توجه به وابستگی تمام عیار اردن به کمک های اقتصادی آمریکا، واشنگتن محدودیتی برای فعالیت های نظامی و اطلاعاتی در اردن ندارد و در همین چهارچوب می توان پی برد که چرا اردن به بخشی از سپر دفاع از رژیم صهیونیستی در مقابل عملیات «وعده صادق» بدل شده بود. - اخبار بین الملل -

به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، اردن یکی از اصلی ترین شرکای آمریکا در منطقه غرب آسیا است که روابط عمیق سیاسی، اقتصادی و نظامی با این کشور دارد که این روابط در سال های اخیر از دو جنبه نظامی و اقتصادی تعمیق پیدا کرده است.

اردن از ابتدای شکل گیری در سال 1921 به عنوان تحت الحمایه انگلستان و سپس استقلال از نظام قیمومیت انگلیسی در 1946 تاکنون یکی از کشورهای محور غربی در منطقه عربی بوده است. این کشور در دوره افزایش حضور و نفوذ آمریکایی ها در خاورمیانه طی دهه 1960 میلادی روابط اش را با واشنگتن گسترش داد که پیشران اصلی این روابط برای کاخ سفید موقعیت استراتژیک اردن در شرق فلسطین اشغالی بود.

هرچند اردن همانند کشورهای خلیج فارس دارای نفت نبود، ولی به لطف حضور در کرانه خاوری رود اردن در دوره پس از تشکیل رژیم صهیونیستی اهمیت بالایی در معادلات مربوط به منازعه فلسطین پیدا کرد. از این رو آمریکا در راستای تامین امنیت رژیم صهیونیستی روابط با اردن را نیز به طور ویژه تقویت نمود که در ابتدا جنبه سیاسی، نظامی و امنیتی اولویت این رابطه بوده است.

روابط اردن با آمریکا در دوره به قدرت رسیدن «عبدالله بن حسین» با سرعت بیشتری گسترش یافت و اردن در این برهه به عنوان شریک اصلی آمریکا در منطقه شامات به ایفای نقش پرداخت. موقعیت اردن در این برهه به عنوان پایگاه نظامی و اطلاعاتی آمریکا در بحبوحه اشغال عراق، جنگ سوریه و ... مورد بهره برداری قرار گرفت. این اهمیت نظامی در سایه تشکیل ائتلاف به بهانه مقابله با داعش بیشتر شد و آمریکا به بهانه تشکیل این ائتلاف به روابط نظامی اش با اردن جنبه رسمی بخشید.

تا پیش از تشکیل این ائتلاف گزارش ها و اخباری درباره حضور نظامی و اطلاعاتی آمریکا در اردن برای تاثیرگذاری در سوریه، عراق و حتی لبنان مطرح بود اما با تشکیل ائتلاف به بهانه مقابله با داعش آمریکا پروژه تاسیس پایگاه های نظامی در شمال اردن (نزدیک مرز عراق و سوریه) را با جدیت دنبال کرد. آمریکا در ازای حضور نظامی اش در اردن متعهد شد که سالانه 1.2 میلیارد دلار کمک در اختیار دولت امان قرار دهد که بخشی از این کمک (حدود 500 میلیون دلار) کمک های نظامی است.

آمریکا درحالی از سال 2017 با انعقاد قراردادی 5 ساله متعهد به پرداخت کمک های اقتصادی بیشتر به اردن شد که این کشور بعد از دهه 2000 به دلیل اجرای سیاست های اصلاحات ساختاری نیازمند دریافت وام از صندوق بین المللی پول شد، که این امر مقدمه گرفتاری این کشور در تله بدهی سیستم مالی غرب و به تبع آن وابستگی اقتصادی شدید این کشور شد.

همین وابستگی مالی و اقتصادی اردن منجر به موقعیت ضعیف این کشور در تعامل با آمریکا شد و واشنگتن برای متقاعد کردن دولت امان جهت پذیرش قرارداد نظامی 2021 کار دشواری نداشت. این قرارداد نظامی که به  حضور ارتش آمریکا در پایگاه  های نظامی اردن  در الزرقا و المفرق رسمیت بخشید و علاوه بر این بندهایی درباره معافیت از هرگونه نظارت و بررسی گمرکی، آزادی عمل تام در فعالیت های اطلاعاتی و نظامی، اجازه ورود کشورهای متحد به این پایگاه ها  را اخذ کرد و عملا بخشی از حق حاکمیت اش را به آمریکا واگذار نموده است.

توافقنامه آبی اردن-رژیم صهیونیستی تمدید می‌شود؟درخواست مجدد اردنی‌ها برای قطع روابط با رژیم صهیونیستی

 

از همین رو می توان انتظار داشت که با توجه به وابستگی تمام عیار اردن به کمک های اقتصادی آمریکا، واشنگتن محدودیتی برای فعالیت های نظامی و اطلاعاتی در اردن نداشته و نخواهند داشت. در همین چهارچوب می توان پی برد که چرا اردن به عنوان سپر دفاع از رژیم صهیونیستی در عملیات وعد صادق عمل کرد.

انتهای پیام/